Dankzij het arbeidsdiagnostisch onderzoek krijgt Nellie de rust die ze nodig heeft
23 september 2025
Nellie (47) leeft al jaren met multiple sclerose (MS). Lange tijd probeerde ze ondanks haar klachten gewoon door te werken. Ze hield van haar werk, maar het werd zwaarder en ziekmelden was steeds vaker nodig. Aansluitend op haar revalidatie bij Klimmendaal deed ze een arbeidsdiagnostisch onderzoek (ADIO) bij Zintens. Dat gaf de duidelijkheid die Nellie nodig had. De uitkomst was een klap, maar ook een bevestiging van haar gevoel: werk past niet meer in haar leven met MS. Ze is blij met de rust die ze nu ervaart.
Eerste klachten
In 2014 kreeg Nellie tijdens een stedentrip plots last van krachtverlies in haar been. Onderzoeken volgden, maar een diagnose bleef uit. 5 jaar later, vlak voor kerst, kreeg ik de diagnose MS. “Alles wat ik las, klopte bij MS, maar artsen konden dat toen nog niet bevestigen. In 2019 waren er 8 ontstekingen op de MRI te zien. Dat was confronterend, maar ook een verklaring voor mijn klachten. Het was gelukkig nog een milde vorm.”
Na die diagnose probeerde Nellie haar werk weer op te pakken. Ze ging door, ondanks vermoeidheid, tintelingen en concentratieproblemen. Na 2 oogzenuwontstekingen werd het tijd voor medicatie. Dat hielp, maar de belasting van werk bleef groot.
“Ik wisselde van baan, van een rustig hokje naar een drukke kantoortuin. Daar kreeg ik meer last van mijn klachten. Ik had veel moeite met concentratie en vanaf halverwege de middag was mijn energie eigenlijk op. Verder functioneerde ik prima. Dus ik dacht: misschien moet ik daar gewoon aan wennen. Thuiswerken deed ik steeds vaker, maar ook dat werd moeilijker vol te houden.”
Steeds meer werkgerelateerde klachten
Nellie werkte op de personeels- en salarisadministratie en had veel contact met collega’s. Ze was nauwkeurig, maar merkte dat dingen die vroeger vanzelf gingen, steeds meer moeite kostten. “Vroeger werkte ik nieuwe collega’s in en ging het doorvoeren van wijzigingen in systemen mij prima af. Nu moest ik mijn aantekeningen erbij pakken of diezelfde collega’s vragen hoe dat ook alweer moest. Ook prikkels zoals telefoons en collega’s die iets kwamen vragen, werden steeds moeilijker om mee om te gaan.”
Thuis voelde ze hoe zwaar de werkweek was. Vaak leefde ze toe naar de vakanties om bij te komen. In het weekend stond soms iets leuks in de agenda, maar dan moest ze zich op maandag ziekmelden. “Dat voelde heel dubbel. Ik vond mijn werk leuk en had fijne collega’s, maar het kostte me te veel.”
Revalidatie bij Klimmendaal
De neuroloog dacht dat revalidatie bij Klimmendaal kon helpen. Nellie kreeg ergotherapie, fysiotherapie, ontspanningstherapie en hulp van maatschappelijk werk. “Ik heb geleerd hoe ik mijn energie beter kan verdelen, bijvoorbeeld door meer rustmomenten in te bouwen. Ook praktische hulpmiddelen, zoals een douchekrukje en een rolkruk in de keuken, maken verschil. Thuis is de balans daardoor beter op orde.”
Maar één vraag bleef over: hoe moest het met werk? “Ik had thuis een goed ritme gevonden, maar dat sloot niet aan bij mijn werk. Mijn revalidatiearts en de bedrijfsarts stelden voor om een arbeidsdiagnostisch onderzoek te doen. Zo zou duidelijk worden wat ik nog aankon.”
Arbeidsdiagnostisch onderzoek bij Zintens
In september 2024 startte Nellie met het ADIO bij Zintens, de afdeling arbeidsrevalidatie van Klimmendaal. 5 weken lang kwam ze 2 dagdelen per week naar Arnhem. “Het begon met een intake waarin ik mijn werk uitlegde. Daardoor waren de opdrachten goed afgestemd op mijn functie. Ik vond dat heel prettig, want dan test je ook echt wat je in de praktijk nodig hebt.”
De opdrachten liepen uiteen. Van letters sorteren en gesprekken volgen met achtergrondgeluid tot moertjes en boutjes in elkaar zetten. Ook maakte ze een ingewikkelde routekaart voor een chauffeur. “Vroeger was ik goed in verschillende onderdelen tegelijkertijd, maar nu blokkeerde ik. Daar lag ik wakker van, maar het was ook een bewijs: dit lukt me echt niet meer. Het was een intense periode, want je werd continu met je neus op de feiten gedrukt.”
Wat Nellie het meest waardeerde, was de directe terugkoppeling. Na elke opdracht hoorde ze wat goed ging en waar het misliep. “Ze stoorden me bewust tijdens een taak en dan zag je meteen dat ik fouten maakte of veel langer nodig had. Thuis en op mijn werk voelde ik dat al, maar nu werd het zichtbaar gemaakt. Het was ook fijn om te horen dat ik nog steeds secuur kon werken.”
Erkenning
Naast de opdrachten was er veel aandacht voor hoe Nellie zich voelde en hoe ze haar energie verdeelde. Soms stuurden de begeleiders haar eerder naar huis, omdat ze zagen dat het niet meer ging. “Dat vond ik bijzonder. Mijn begeleider had na 2 dagen al door hoe ik in elkaar zit. Ze observeerde goed en lette op dat ik nog genoeg energie over hield om veilig thuis te komen. Dat voelde als erkenning.”
Een harde conclusie
De eindterugkoppeling was hard: “We begrijpen niet hoe je dit al die jaren hebt volgehouden. Wij denken dat werk niet meer past bij jouw leven met MS. Dat was een klap, want ik vond mijn werk nog steeds leuk. Maar tegelijk begreep ik het. Ik had jarenlang op pure wilskracht doorgewerkt. Zonder dit onderzoek had ik waarschijnlijk altijd gedacht dat ik me aanstelde. Nu was er duidelijkheid. Ik heb het advies opgevolgd, omdat ik diep vanbinnen wist dat het beter voor mij was.”
Nieuwe balans in het dagelijks leven
Inmiddels is Nellie gestopt met werken en ontvangt ze een IVA-uitkering. Dat geeft rust, al waren de beslissing en het afscheid moeilijk. “Ik mis mijn collega’s en het gevoel dat je iets toevoegt. Maar ik merk ook dat mijn gezin en ik beter functioneren nu ik mijn energie niet meer op het werk verbruik. Nu lukt het pas om de adviezen van Klimmendaal nog beter op te volgen. Ik heb nu ruimte om dingen op mijn eigen tempo te doen. Dat moet ook, want lopen gaat steeds minder goed. Inmiddels zit ik in het volgende stadium van de ziekte en gaat alles langzaam achteruit, zonder herstel.”
Nellie haalt haar voldoening nu uit kleine dingen. Een rustig kopje thee, een afspraak met een vriendin of op visite bij familie en vrienden. “Het is wennen dat ik geen grote toekomstplannen meer maak. Ik kijk vooral naar de korte termijn. Maar ik merk dat ik meer rust en energie heb, en dat is veel waard.”
Dankbaar voor rust
Nellie kijkt met dankbaarheid terug op het arbeidsdiagnostisch onderzoek. “Het waren 5 intensieve weken, maar ik kreeg er iets belangrijks voor terug: erkenning en duidelijkheid. Zelf was ik altijd door blijven gaan. Nu krijg ik de rust die ik nodig heb.”
